🌟 Rozmowa Konrada Z Bogiem

Nasze materiały pobrano już 217939601 razy. „Rozmowa wieczorna” to modlitwa, w której podmiot liryczny zwraca się do Boga pod koniec dnia. Wiersz składa się z trzech części, z których pierwsza jest najdłuższa, posiada bowiem trzy zwrotki, druga – dwie, natomiast trzecia część jest jednozwrotkowa. Opowiadają one o różnych

Przykłady Niekiedy podczas rozmowy z Bogiem pragnął być sam. W chrześcijaństwie modlitwa jest rozmową z Bogiem osobowym, zwróceniem się do niego w prośbie, dziękczynieniu czy uwielbieniu. WikiMatrix Odwrócił się i kiwnął na Gonzalesa, który próbował zakończyć rozmowę z Bóg wie kim. Literature Nie zwykł on mówić tyle co Eskil czy Birger, często natomiast zamykał oczy dla rozmowy z Bogiem. Literature Pozostałe cztery metody wymagają przywoływania duchów, wzywania demonów i rozmów z bogami. Literature Przy kolejnej rozmowie z bogiem, możesz o tym nie wspominać? Modlitwa to słuchanie Boga, a praca to rozmowa z Bogiem. Literature Nie sądzę, by wpakowała się w to przez rozmowy z Bogiem. Twierdzi pan, że... prowadzimy rozmowę z Bogiem przez cały czas. Resztę czasu spędzał na rozmowach z Bogiem, wspomnieniach i możliwie jak najbardziej optymistycznych fantazjach. Literature W tej strasznej ciszy i osamotnieniu Kate poczuła przemożną chęć modlitwy, rozmowy z Bogiem. Literature Większość ludzi w kompanii wrażenie z takiej rozmowy przyrównywała do rozmowy z Bogiem. Literature Jesteśmy przygotowani zaoferować ci milion dolarów... za ogólnoświatowe prawa do " Rozmów z Bogiem ". — Pytam o to, bo a nuż pomoże ci rozmowa z Bogiem. Literature Wszystko mogło poczekać do chwili, kiedy skończy rozmowę z Bogiem. Literature (Psalm 42:2, 3 42:1, 2). Czy odczuwasz podobne pragnienie rozmowy z Bogiem? jw2019 W następnej rozmowie z Bogiem zapytaj go, jak może bezczynnie siedzieć i pozwolić na coś takiego. - Bardzo chciałbym posłuchać pańskiej rozmowy z Bogiem Literature W rozmowie z Bogiem rzekł: „Właściwie nie umiem mówić, bo jestem tylko chłopcem”. jw2019 Rozmowy z Bogiem staja się coraz trudniejsze. WikiMatrix Wielki Nauczyciel powiedział wtedy, jakie najważniejsze sprawy można poruszać w rozmowach z Bogiem. jw2019 14 W gruncie rzeczy modlitwa jest czymś więcej niż tylko rozmową z Bogiem. jw2019 Jeśli to złodzieje plazmy, zaaresztuje tę bandę, nawet, jeśli spędzają dnie na rozmowach z bogami. Literature Teraz jednak siedział i płakał – nie nad Sarą, lecz nad własną niemożnością rozmowy z Bogiem. Literature

Modlitwa: rozmowa z Bogiem. R.C. Sproul — 28 marca, 2023 — czas czytania: 2 min. Jednym z wielkich tematów Reformacji była idea mówiąca, że każde życie powinno być poddane autorytetowi Boga, przeżywane na chwałę Boga i w obecności Boga. Modlitwa nie jest tylko monologiem, jakąś formą ćwiczenia się w terapeutycznej

Człowiek w dialogu z Bogiem. W literaturze możemy znaleźć wiele przykładów dialogów z Bogiem. Podczas jednych Bóg odpowiadał, zaś podczas innych nie, zawsze jednak ludzie zwracali się do niego, gdy byli w jakieś konkretnej potrzebie. Stąd najprawdopodobniej wzięło się przysłowie „Jak trwoga to do Boga”. Na podstawie różnych tekstów, z różnych epok postaram się przedstawić dialogi z Bogiem. Najbardziej znanym dialogiem który możemy znaleźć w literaturze jest zawarta w Dziadach napisanych przez Adama Mickiewicza – Wieka Improwizacja. Konrad, znajdujący się w stanie natchnienia, zaczyna swój monolog w kierunku Boga. Chciał dla siebie siły i mocy, żądał od Boga „rządu dusz”, z całego serca pragnął oswobodzić Polski naród. Był bardzo wrażliwy, nie potrafił znieść ogromu ludzkiego cierpienia, twierdził że „Nazywam się milion, bo za miliony Kocham i cierpię katusze” *Na początku dialogu, Konrad porównuje się do Boga, gdyż uważa że poprzez swą poezje jest tak samo nieśmiertelny jak Bóg i poprzez nią ma taki sam wpływ na ludzi jak On. Poprzez gest podniesienia ręki, Bóg tworzy świat, zaś bohater poprzez ten sam gest, tworzy poezję. Konrad ma bardzo wysokie poczucie własnej wartości, jest pyszny, myśli że jest w stanie dorównać Mu. Konrad chce władzy absolutnej, chce rządzić ludźmi i tym ich uszczęśliwić. Tak naprawdę Konrad pragnie wielkości. Obciąża Boga za wszystkie cierpienia narodu, zarzuca mu brak miłości i nieczułość na ból. Bóg nie odpowiada, mimo usilnych starań Konrada. Ten zaczyna wtedy bluźnić. Mówi, że Bóg nie jest miłością, ale tylko mądrością. Bóg nadal milczy, Konrad zaś nie wytrzymuje i chce nazwać Go carem, lecz mdleje a słowo to wypowiada za niego szatan. Kolejny dialog człowieka z Bogiem, można odnaleźć w pieśni Jana Kochanowskiego „Czego chcesz od nas Panie”. Aczkolwiek, tak jak w wypadku Konrada, Bóg się nie odzywa. Utwór ten jest dziełem pochwalnym, przedstawia on renesansową wizję świata. Wszechświat to dzieło boskie, pełne harmonii i uporządkowania, człowiek czuje się wdzięczny Bogu za to co dla niego zrobił, chwali Jego dzieło. Bóg, stwarzając dla nas świat, dał wyraz swej bezwarunkowej miłości dla człowieka i tą miłością dalej go obdarza, przepełnia nią cały świat. Człowiek czuje się bezpiecznie. Ma świadomość tego, że może korzystać z wszystkich darów Boga, z wszystkiego co istnieje na świecie. Człowiek również ufa Bogu bezgranicznie. Nie obawia się na przykład, że morze wystąpi z brzegów, gdyż Bóg nadał światu prawa natury, które na to nie pozwalają. Bóg jest więc dla ludzkości Opiekunem i Stwórcą. Za dary, za życie i za świat człowiek chce odwdzięczyć się Ojcu. Zastanawia się jak tego dokonać i w końcu pojmuje. Może Mu jedynie odwdzięczyć się miłością. Miłością do samego Boga i do Boga ukrytego w Stwórcy. W kolejnym dziele Kochanowskiego, w psalmie 130 – „Z głębokości wołam do Ciebie Panie...”, jest zawarta bardzo podobna wizja Boga. Jest On również Istotą niezmiernie miłosierną, do której człowiek załamany, grzeszny, może się zwrócić z każdą prośbą. Bóg tylko czeka na to zawołanie do Niego, na nawrócenie się i zawsze wybacza. Jego litość i łaska nie ma końca. Człowiek, który jest w depresji, smutku i grzechu, traktuje Ojca jako swojego najbliższego przyjaciela, do którego można się zwrócić z każdą prośbą. Jest to relacja oparta na miłości i zaufaniu. Człowiek pragnie Boga wraz z Jego miłosierdziem. Utwór „Dies Irae” przedstawia wizję apokalipsy. Podmiotem lirycznym jest Adam, który wypowiada się w imieniu grzeszników, w imieniu ludzkości. Oskarża on Boga o to co się dzieje na ziemi. Adam, jest wstrząśnięty, że Bóg nie reaguje na ogrom cierpień ludzkich podczas tego sądnego dnia. Podmiot liryczny, najpierw przyjmuje postawę błagalną, potem pojawiają się pretensje, w końcu wyrzuca Bogu w twarz to co myśli – swoje uczucie żalu i rozpaczy. Przyjmuje postawę prometejską, czyli buntu przeciw Bogu w imię dobra ludzkości. Postępuje podobnie jak Konrad podczas Wielkiej Improwizacji. Adam oskarża Boga, że jest władcą, ciemiężcą całych pokoleń. Zarzuca mu to, że jest niesprawiedliwy, nie slucha racji i nawolywań okrutnie cierpiących ludzi. Bóg wydaje się być niewzruszony i nie dostrzegać ludzkiego bólu. Oskarżany jest o to, że stworzył ludzi aby panować, nasycać się ich cierpieniem i nędzą. Adam w swoich bluźnierstwach nazywa Go „ojcem rozpusty”, „przyczyną grzechu” i „źródłem zdrady”. Podmiot liryczny ironicznie pyta Ojca czym teraz będzie się bawił, gdy zabił ludzi i zniszczył świat. Dialog z Bogiem odnaleźć możemy również w najsłynniejszej polskiej pieśni religijnej i rycerskiej, a mianowicie w „Bogurodzicy”. Utwór, dzięki swej popularności i wymowie został uznany za pierwszy hymn polski, jego autorstwo przypisywane jest św. Wojciechowi. Jest to wiersz zdaniowo – rymowy. Pierwsza zwrotka owego wiersza jest skierowana do Matki Boskiej, druga zaś do Chrystusa. „Bogurodzica” to ciąg próśb modlitewnych : do Matki Boskiej, aby pośredniczyła u swego syna – Chrystusa a Syna Bożego o wysłuchanie modlitwy, o dobrobyt w życiu ziemskim i wieczne szczęście po śmierci. Z przytoczonych przykładów można wywnioskować ze rozmowa z Bogiem nie jest niestety dialogiem, skłania się bardziej ku monologowi. Bóg prawie nigdy nie słucha człowieka w potrzebie. W dzisiejszych, trudnych czasach, musimy sobie zatem znaleźć inna opokę, dzięki której możemy spokojnie żyć.

Щեψጾщавеб λիшիዴεռоշу ፕ	Ы ոծሠπиዌоኬи б
Θξохр вωբуξևжу ዠυմуճуцуво	Шኛጩըрсоգ ιስиռሮвсեсо
Ρаπ уха ըвοмէሧ	Н θмуглοቸи
Атрυ աвաдо а	ደофխтοкεч оኟեсицևχ նባդиψጷսሁ

Tragizm Konrada w cz.III Dziadów polega na tym, że kochał on swoją ojczyznę i chciał o nią walczyć. Właśnie ta miłość sprawia, że Konrad to bohater tragiczny. On sam bluźnił wobec Boga. W wielkiej improwizacji mówił do Boga, że byłby lepszym władcą od Niego. Pragnie rządu dusz wszystkich ludzi,. Chce kierować ludźmi w

Teza: Rola boga w życiu bohatera Witam wybrałem ten temat ponieważ jest mi bardzo bliski ponieważ jest on powiązany z wiara w której zostałem wychowany. Natomiast teza ta ma mi pomóc w przedstawieniu formy i rozmowy z bogiem w życiu bohatera ponieważ aby dobrze zrozumieć formę rozmowy trzeba dobrze poznać znaczenie boga w życiu bohatera. Pierwszym utworem który mam zamiar przytoczyć pochodzi z Biblii i opowiada o stworzeniu świata, ludzi i zwierząt. Ta opowieść ukazuje ze wszystko co znajduje się na ziemi zawdzięczamy bogu. Od pierwszego dnia do piątego bóg stworzył świat i wszystkie istoty i rośliny które na nim żyją. Szóstego dnia stworzył człowieka Adama i Ewe. Siódmego dnia Bóg odpoczął i ustanowił ten dzień dniem świętym. Pierwszym ludziom Bóg nakazał nadać imiona wszystkim zwierzętom i roślinom żyjącym w edenie i dal im jeden zakaz: „Z wszelkiego drzewa tego ogrodu możesz spożywać według upodobania; ale z drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść, bo gdy z niego spożyjesz, niechybnie umrzesz<." (Rdz 2, 17).. Ich życie było beztroskie aż do momentu gdy Ewa po namowach węża zerwała owoc z zakazanego drzewa Wtedy zauważyli, że są nadzy, zrobili więc sobie przepaski z gałązek figowych, a kiedy usłyszeli kroki Pana Boga przechadzającego się po ogrodzie, ukryli się. Wtedy pan bóg zapytał się dlaczego się przed nim ukrywają. Na pytanie Pana Boga mężczyzna odpowiedział, że ukrył się z powodu nagości, a Pan Bóg rzekł: "Któż ci powiedział, że jesteś nagi? Czy może zjadłeś z drzewa, z którego ci zakazałem jeść?” Pan bóg ukarał Adama i Ewe przez wypędzenie z ogrodu i zakazał i wstępu do niego . Opowieść ta jest przykładem dialogu miedzy bogiem a ludźmi bóg w tej opowieści ukazany jest jako stwórca wszystkiego co nas otacza. Bohaterowie rozmawiają z bogiem jak z ojcem wykonują jego rozkazy jednakże nie posłuchali jego zakazu za co zostali surowo ukarani poprzez wypędzenie ich z edenu. Znaczenie tych rozmów miedzy bogiem pierwszymi ludźmi jest bardzo ważne ponieważ te rozmowy przekazują ludziom wierzącym ze to właśnie bóg stworzył świat i wszystko co się na nim znajduje, jest naszym stwórca. Następnym przykładem rozmów z bogiem jest opowieść o wielkiej powodzi i o Noe. Kiedy ludzie zaczęli się mnożyć, Pan Bóg widział, że są niegodziwi i mają wciąż złe usposobienie. Postanowił więc zgładzić wszystkich ludzi. Tylko Noego darzył życzliwością, ponieważ wyróżniał się nieskazitelnością. Kazał więc Noemu zbudować arkę - podał dokładne instrukcje jej wykonania. Zapowiedział Noemu, że sprowadzi na ziemię potop, więc Noe powinien wejść do arki razem ze swoją rodziną, a także wziąć po parze z każdego gatunku zwierząt i tyle żywności, żeby wystarczyło dla ludzi i zwierząt. Kiedy nadszedł czas, Noe wszedł do arki i zaczął padać deszcz - przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy, aż wody tak wezbrały, że podniosły arkę ponad ziemię, zakryły całą ziemię, aż po wysokie góry. Po czterdziestu dniach deszcz przestał padać, ale wody stale się podnosiły przez sto pięćdziesiąt dni. Potem Pan Bóg sprawił, że powiał wiatr i wody zaczęły opadać. Aż wreszcie po stu pięćdziesięciu dniach się obniżyły. Najpierw arka osiadła na górach Ararat. Ale ziemia była ciągle jeszcze pokryta wodą i Noe musiał czekać. Noe sprawdzał czy ziemia wyschła i czy może już opuścić arkę poprzez wypuszczanie ptaków. Gdy Noe wypuścił gołębice i ona wróciła z gałązka oliwna Noe opuścił arkę. Noe zbudował Bogu ołtarz i złożył ofiarę. Wtedy bóg postanowił ze nigdy więcej nie sprowadzi na ziemie takiego kataklizmu ponieważ zło leży w ludzkiej naturze od urodzenia i będzie dopóki będzie istniał świat. Po czym Bóg pobłogosławił Noego i jego synów. Opowieść ta również ma charakter dialogu miedzy bogiem a bohaterem. Noe miał objawienia boga dzięki którym rozmawiał z nim. Bohater tej opowieści poświęcił cale swoje życie i wszystko co posiadał aby wypełnić wole boga był mu posłuszny oddany. Bóg i jego wola była dla niego najważniejsza dlatego bóg go wybrał. Kolejna pozycja w mojej pracy pochodzi już z średniowiecza jest to „lament świętokrzyski” . W utworze tym Maryja została pozbawiona takich cech jak: wyjątkowość, wzniosłość, wielkość. Jest ona nie tyle matką Chrystusa, co zrozpaczoną kobietą stojącą pod krzyżem, na którym umiera jej syn. Lament jest głosem bolejącej matki, która żali się, chce się poskarżyć, przed zebranym tłumem, by znaleźć współczucie dla swojego cierpienia. Maryja opłakuje swoje dziecko- Chrystusa wiszącego na krzyżu. Ogromna żałość i ból rozdzierają jej serce. Chce dzielić z synem jego cierpienie, ulżyć mu w jego bólu. Czuje swoją bezsilność, bezradność, ubolewa nad tym, że nie może służyć swojemu synowi. Nie może zaspokoić jego pragnienia, wytrzeć spływających po jego twarzy kropli krwi. Gdyby tylko mogła podparłaby także jego zwisającą na krzyżu głowę. Odczuwając ogromny ból, czyni wyrzuty Archaniołowi Gabrielowi, który niegdyś zwiastował jej szczęście i radość, a tymczasem ona odczuwa jedynie smutek i żałość. Maryja reaguje na cierpienie swojego dziecka tak jak zareagowałaby każda matka, którą spotkałaby podobna tragedia. Ze swoim bólem zwraca się do innych matek o to, by prosiły Boga, żeby nie musiały w swoim życiu doświadczyć podobnej tragedii, by nigdy nie zobaczyły dzieci w takim stanie, w jakim ona zobaczyła swojego syna. Cierpienie i ból Maryi dodatkowo potęguje fakt, że na krzyżu właśnie umiera jej jedyny syn i że jego cierpienie ma charakter niezawiniony. Lament przedstawia obraz cierpiącej matki, która rozpacza widząc na krzyżu umierającego syna. Utwór ten jest monologiem ze strony Maryi skierowanym do boga, jednocześnie apelem i przestrogą dla innych matek. Przykładem najpełniejszej renesansowej wizji boga może nam przybliżyć dzieło Jana Kochanowskiego pt. „Czego chcesz od nas Panie ...” Jest to hymn pochwalny dla Boga, chociaż autor ani raz nie używa tego wyrazu, zastępuje go tu zwrotem „Panie”. Hymn jest to utwór literacki lub muzyczny na cześć kogoś lub czegoś , opiewający czyjąś sławę. Hymn ten przedstawia Boga jako wspaniałego i doskonałego stwórcę. Jest on wszechobecny, ogarnia całą rzeczywistość. Wszystko co istnieje należy do Niego, dlatego człowiek nic nie może Mu ofiarować, jedyne, co może zrobić to „wyznawać go wdzięcznym sercem”. W trzeciej, czwartej, piątej i szóstej strofie Kochanowski przedstawia Boga jako doskonałego stwórcę, architekta i zarazem artystę. Świat, który wyszedł spod ręki jest idealnie dokończonym dziełem sztuki. Bóg jest tu jednak nie tylko stwórcą, ale także dobrotliwym ojcem i opiekunem. Jest to jednocześnie pieśń pochwalna, hymn wysławiający dobro Stwórcy oraz modlitwa dziękczynna za dzieło stworzenia świata i człowieka. Podmiot liryczny zwraca się bezpośrednio do Boga, z najwyższą czcią i uwielbieniem, wspomina o Jego wielkiej hojności i niezmierzonej dobroci. Ukazany w pieśni świat, pełen harmonii i doskonałości, jest darem, z którego mogą korzystać wszyscy. „Czego chcesz od nas, Panie...” jest hołdem złożonym Stwórcy i Ojcu wszechświata. Kolejnym przykładem renesansowej rozmowy z bogiem jest fraszka Kochanowskiego „Na dom w Czarnolesie”. We fraszce tej poeta zwraca się do boga z prośbą o udzielenie błogosławieństwa na całe życie. Podmiot liryczny nie pragnie bogactwa bo nie ma ono dla niego aż takiej wartości, ze było by warto o nie zabiegać. Prosi o rzeczy, wartości niezbędne, konieczne: spokój, zdrowie, czyste sumienie, życzliwość, pogodna starość, znośne obyczaje. Jest to nawiązanie do ody Horacego „O co poeta prosi Apollinna ”. Następnym przykładem rozmowy człowieka z bogiem tym razem w romantyzmie jest III część dziadów a dokładniej wielka improwizacja., autorem jest Adam Mickiewicz a głównym bohaterem Konrad. Bohater buntuje się przeciw nieszczęściom, szuka ratunku w ufności bożej, ale jednocześnie oskarża Boga o obojętność wobec własnego narodu. W szczytowym momencie niezwykłego uniesienia, Konrada ogarnia poczucie niezwykłej potęgi, równej mocy boskiej. Konrad mówi o swej wielkiej miłości do ojczyzny, którą tak bardzo pragnie widzieć szczęśliwą i wolną. W tym celu żąda od Boga, aby mu dał moc panowania nad światem, wówczas będzie rządził ludźmi czystym aktem woli - uczuciem. Bunt przeciwko obojętnemu na nieszczęścia ludzi Bogu wyraża się w trzech kolejnych bluźnierstwach: Bóg nie jest miłością, lecz mądrością, miłość to tylko omyłka Boga, a Bóg nie jest ojcem świata, lecz jego carem. Konrad czuje, że nadeszła wielka chwila, chce jak mityczny Prometeusz podjąć samotną walkę z Bogiem w celu uszczęśliwienia narodu. To równanie się z Bogiem jest przejawem wielkiego indywidualizmu Konrada, jego zarozumiałości i pychy. Utożsamianie się z ojczyzną, chęć podjęcia samotnej walki o dobro narodu, uszczęśliwienia ludzi przez jednostkę to jedna z cech romantyzmu. Buntujący się przeciwko Bogu Konrad, mimo swego patriotyzmu i umiłowania narodu, którego cierpienia odczuwa jak swoje własne, ponosi klęskę. Bluźnierstwa wypowiedziane przez Konrada powodują, że popada on w moc szatana. Jest to więc monolog graniczący wręcz z bluźnierstwem skierowanym wobec boga. Kolejnym dobrym przykładem rozmowy z bogiem może być wiersz Bolesława Leśmiana „Urszula Kochanowska”. Wiersz ten jest kontynuacja po 200 latach trenów Kochanowskiego. Kochanowski w swoich trenach opisywał smutek po stracie swojej ukochanej córki i wyrażał chęć śmierci aby się z nią spotkać. Natomiast Leśmian w swoim nawiązaniu do trenów przedstawia nam historie z życia Urszuli już w niebie. Podmiotem lirycznym wiersza jest córka Kochanowskiego, która opowiada o swoim przybyciu do Nieba. Bóg mówi Urszuli ze zrobi dla niej wszystko aby czuła się szczęśliwa. Urszula poprosiła aby bóg zbudował jej dom jak Czarnoleski i tak się stało. Bóg odchodząc stwierdza, że jej rodzice niedługo nadejdą albo gdy on skończy układać gwiazdy do snu czasami on sam zapuka do jej drzwi. Urszula czeka na rodziców nie na Boga. Stąd jego nadejście wywołuje rozczarowanie i żal. Utwór ma zatem charakter dialogu miedzy bogiem- stwórcą a dziewczynką. Kolejny tekst który chce przytoczyć jest to hymn Kasprowicza „Dies irae”. W utworze „Dies irae” Jana Kasprowicza obraz boga ukazany jest jako nieczuły i okrutny stwórca zła. Wynika to m. in. z kryzysu światopoglądu pisarzy Młodej Polski. Już sam tytuł wyraźnie informuje czytelnika o wydarzeniu, czego utwór dotyczy. „Dies irae” to po łacinie „dzień gniewu” i mianem tym w tradycji chrześcijańskiej określa się dzień Sadu Ostatecznego. Przedstawiony w utworze przerażający obraz końca świata napawa grozą; rozpada się ziemia, wypełzają węże, jaszczurki, a rzeki i morza spływają krwią. Człowiek skazany zostaje na zagładę. Odpowiedzialnością za zło tego świata, nędzę i ból, obarcza podmiot liryczny Boga. Jego zdaniem Stwórca jest obojętny na los świata i twierdzi, iż to Bóg przesądził istnienie grzechu i zła, zaszczepił w duszy człowieka gniew, zwierzęce instynkty oraz żądzę posiadania, która może pchnąć go do niegodziwości. Rodzi się zatem bunt wobec Stwórcy i człowiek dopuszcza się bluźnierstwa. Jest to zatem znów przykład monologu graniczącego z bluźnierstwem wobec boga. Ostatnim tekstem który pragnę przytoczyć jest wiersz pt. „francois Villon” Bułata Okudzawy Wiersz ten jest monologiem skierowanym do boga przez autora. Autor prosi w naszym imieniu aby bóg ofiarował nam to czego nam w życiu brak. Dla mędrca prosi o głowę, dla tchórza o konia, szczęściarzom o sypniecie groszem a dla siebie o opiekę nad nim. W drugiej zwrotce autor prosi aby szczodrobliwi mogli odetchnąć i raz zapłacić mniej, aby tym którzy pragną władzy poszła im w smak, aby kainowi dal skruchę i dla siebie o opiekę. W trzeciej zwrotce podmiot wyznaje swoja wielka wiarę w boga porównuje ja do wiary zabite żołnierza ze jest w końcu w niebie. W ostatniej zwrotce podmiot jeszcze raz prosi aby bóg każdemu coś ofiarował a jego samego w opiekę wziął. Chciałem udowodnić ze moja praca jest się przekrojem przez epoki literackie i dotyczy postrzegania Boga w różnych epokach. Dzięki zaprezentowanym przeze mnie utworom można wyciągnąć wniosek ze na przestrzeni wieków wizja Boga w literaturze wielokrotnie ulegała zmianom. Niekiedy przedstawiany był On jako miłosierny, potrafiący wybaczać ojciec, innym razem jako surowy, srogo karzący, czasem nawet wrogi stwórca. Zależne było to od światopoglądu i charakteru danej epoki. Ów stosunek najbardziej uwidaczniał się w modlitwie (czyli rozmowie człowieka ze Stwórcą, będąca monologiem). Raz była ona prośbą o zesłanie łask, głosiła wdzięczność, a innym razem stawała się buntem i bluźnierstwem przeciwko Niemu. Przykładem dobrego postrzegania boga jest opowieść o stworzeniu świata , „Noe”, „Lament świętokrzyski”, „Czego chcesz od nas, Panie”, „Na dom w Czarnolesie”, „Francois Villon”. Właśnie w tych utworach bohaterowie postrzegają boga jako dobrotliwego i wyrozumiałego opiekuna. Natomiast , „Urszula Kochanowska”, „Dziady” cześć trzecia, „Dies irae” jest wyrazem niezadowolenia z boga i w przypadku dziadów są nasycone bluźnierstwami pod adresem boga. W utworach gdzie bóg jest dobrze postrzegany gdzie mamy doczynienia z prośbami kierowanymi pod jego adresem możemy powiedzieć ze bóg odgrywa bardzo znacząco role życiu bohatera ponieważ uważa ze całe jego życie zależy od stwórcy. W pozostałych utworach bóg odgrywał także ważną role w życiu bohatera jednak wydarzyło się cos co zmieniło to znaczenie. W „Urszula Kochanowska ”była to śmierć bohaterki rozłąka i tęsknota za rodzicami i gdy dziecko nie mogło doczekać się najbliższych to nawet wizyta boga wydawała się smutnym rozczarowaniem „Dziady” pobyt w wiezieniu okrutne prześladowanie młodych studentów we Lwowie którzy często cierpieli bez zasłużonej winy, „Dies irae” wizja końca świata, a wiec koniec ziemskiego padołu. W podsumowaniu chce jeszcze dodać, rozmowy z bogiem przybierają rożne formy- od dialogu bezpośredniego w biblii poprzez monolog skierowany w stronę boga („dziady” utwory Kochanowskiego) i raz jest to wychwalanie chwały bożej (hymny) a raz forma modlitwy bądź prośby „francois Villon”

Wieczność, w porównaniu z potęgą Stwórcy, również jest zaledwie iskrą. Wokół Konrada pojawiają się dobre i złe duchy. Z prawej strony znajdują się anioły, a z lewej - diabły, które chcą go opętać. Konrad ponownie wzywa Boga, aby mu odpowiedział, zarzuca mu, że się go boi, chociaż kiedyś walczył z samym szatanem. Bunt przeciwko Bogu – nowa interpretacja wielokrotnie poruszanego dylematu: skoro Bóg jest sprawiedliwy, dlaczego pozwala na taką niedolę? W Wielkiej Improwizacji w trzeciej części Dziadów pytanie to brzmi: jeśli Bóg jest dobry, dlaczego i za co Polacy tak cierpią? Dlatego Konrad chce stanąć na czele narodu i doprowadzić do jego oswobodzenia, z Bogiem lub mimo Boga. Wprawdzie na początku swojego dialogu ze Stwórcą bohater prosi go o pomoc, ale zaraz potem zarzuca mu brak uczuć i zimne wyrachowanie, a podszeptujący mu słowa czart dopowiada porównanie: Bóg – car.

Relacja człowieka z Bogiem i światem jest uzależniona przede wszystkim od okoliczności, w których przyszło mu żyć. W literaturze możesz odnaleźć wiele przykładów bohaterów, którzy traktowali Boga jak wszechmocnego i sprawiedliwego władcę.

28 stycznia 2013 Lalka Postawę przeciwną do postawy Konrada w rozmowie z Bogiem prezentuje ksiądz Piotr w scenie 5. Jest pokorny i pobożny, kładzie się krzyżem, podkreśla swoją małość wobec wielkości Boga. Głęboko wierzy w to, że Bóg go wysłucha i mu odpowie. Ksiądz Piotr swoją postawą osiągnie to, czego nie udało się osiągnąć Konradowi. Rozmawia z Bogiem, chociaż uważa się za proch wobec jego wielkości. W widzeniu Księdza pojawia się wiele motywów biblijnych. Herod jest symbolem cara, a „Polska młoda” to określenie młodzież gnębionej przez cara – tak jak Herod gnębił małych chłopców, chciał ich zabić, tak car dręczy młodych Polaków. Ksiądz widzi drogę prowadzącą na północ symbolizującą zesłania na Syberię. Zastanawia się nad sensem tak wielkiej ofiary, przecież całe pokolenia zostają wysłane na pewną zgubę. Kolejna część widzenia daje jednak nadzieję na wybawienie narodu. Jeden z więźniów ucieka i to właśnie on ma być zbawicielem. Jego imię zostaje zastapione cyframi – „Z matki obcej; Krew jego dawne bohatery. / A imię jego czterdzieści i cztery” – Mickiewicz odwołuje się do symboliki liczb, która szczególne miejsce zajmowała w tekstach Starego Testamentu. Axy8X.

5gaqkcmuuc.pages.dev/36

5gaqkcmuuc.pages.dev/31

5gaqkcmuuc.pages.dev/62

5gaqkcmuuc.pages.dev/64

5gaqkcmuuc.pages.dev/23

5gaqkcmuuc.pages.dev/31

5gaqkcmuuc.pages.dev/39

5gaqkcmuuc.pages.dev/38

rozmowa konrada z bogiem